Ovih dana na raznim internet stranicama pojavili su se snimci i ankete sa pitanjem da li koristite arapske brojeve, da li bi ih trebalo koristiti i sl. Jedna grupa se smije odgovorima, druga grupa ih podržava, treća se snebiva. A kako i ne bi. Nepoznavanje odgovora je poražavajuće.
Nemoguće je a da se ne zapitamo kako neko ne zna da svi koristimo, tako nazvane, arapske cifre – 0 (nula), 1 (jedan), 2 (dva), 3 (tri), 4 (četiri), 5 (pet), 6 (šest), 7 (sedam), 8 (osam), 9 (devet)? Sa ovih deset cifara može se napisati i predstaviti bilo koji broj na svijetu. To se uči u prvom razredu osnovne škole.
Mi ih zovemo arapskim brojevima, jer su ih evropski istraživači preuzeli od Arapa, ali su izvorno nastali u Indiji. Po legendi, izmislio ih je indijski astronom i matematičar Aryabhata početkom 6. vijeka nove ere, a ovakve kakve ih danas koristi cijeli svijet postavio je Abu Abdulah Muhamed ibn Musa el Horezmi, persijski matematičar, astronom, astrolog i geograf iz 9. vijeka.
“Arapski matematičari su pozvali indijske kolege u Bagdad 771. godine da bi od njih naučili kako da koriste nove brojeve, koje su tada nazvali huruf alghubar, što znači “pješčani brojevi”. Originalne indijske knjige su bile prevedene na arapski jezik i u tom obliku su ove informacije bile predstavljene evropskim istraživačima, koji su stoga ovaj, za njih tada novi sistem računanja i obilježavanja brojeva, nazvali arapskim. Arapi svoje brojeve danas nazivaju al-arqám al-hindíya, što u prijevodu znači “indijski brojevi”. Evropljani su ih počeli koristiti tek nakon 1202. godine, kada je italijanski matematičar Leonardo Fibonacci objasnio njihovo korištenje u svojoj knjizi o abakusu. Mnogo su lakši za primjenu od rimskih brojeva,” navodi se u istorijskim spisima.
Arapski brojevi su formirani jednostavno – prema broju uglova koji formiraju: 1 ima jedan ugao, 2 ima dva ugla, 3 tri ugla i tako dalje. Broj 0 (nula) je, dakle, bez uglova.
